سیزده به در سیزدهمین روز فروردین ماه و آخرین روز از جشنهای سال نو است. در تقویمهای رسمی ایران این روز «روز طبیعت» نامگذاری شدهاست و از تعطیلات رسمی است. برخی بر این باورند در این روز باید برای راندن نحسی از خانه بیرون روند و نحسی را در طبیعت به در کنند.
خداوند به یکى از صدیقین وحى فرمود که من در میان بندگانم کسانى را دارم که مرا دوست دارند و من هم آنها را دوست دارم . آنها مشتاق من هستند و من نیز مشتاق آنها. مرا همواره یاد مى کند، من نیز به یاد آنها هستم . در تمام کارها به من نظر دارند، من هم توجهم به آنهاست .
آن صدیق گفت : معبود من ! نشانه آنها که مورد توجه تو هستند چیست ؟
فرمود:
آنها کسانى هستند که در انتظار غروب آفتاب هستند تا شب فرا برسد و تاریکى همه جا گسترده شود و آنها در دل شب با من به راز و نیاز بایستند. صورتهاشان را از روى خضوع روى خاک بگذارند و به مناجات بپردازند. در دل شب به خاطر نعمتهایى که به آنها داده ام مرا خالصانه سپاس مى گویند. تا سحر با ضجه و استغاثه در قیام و رکوع و سجودند. به خاطر عشقى که به من دارند، خودشان را در رنج و سختى مى اندازند. اولین چیزى که به آنها مى دهم این است که از نور خود به دلهاشان مى تابانم تا به واسطه آن نسبت به من معرفت یابند.
اى دگرگونکنندهى دلها و دیدها! اى ساماندهندهى به روز و شب!
اى گردانندهى سالها و دلها و حالها!
حالِ ما را به بهترین حالها تبدیل فرما .
منبع:http://rasekhoon.wordpress.com/2010/03/21/1-8/