هیچ‌چیز در این دنیا پایدار و ابدی نیست.
حتی خوشی‌های ما لحظه‌به‌لحظه رنگ می‌بازند و هرگز در لحظهٔ دوم چون لحظهٔ اول شاد نیستیم و لحظهٔ بعدش نیز کاملاً به حال عادی و همیشگی بازمی‌گردیم.

درست مانند امواجی که در اثر انداختن سنگی در آب ایجاد می‌شوند
و رفته‌رفته محو می‌شوند...

هرچه بيشتر خودتان باشيد و از وجود خود به تمامي به ديگران ببخشيد، دوستي عميق‌تر و پايدارتر ميشود.

در حضور چنين صميميتي همه‌ي کلمات، همه‌ي وجوه دلداري و همه‌ي عقايد معناي ژرف‌تري مي‌يابند.

گاهی اوقات فقط یک کلمه، یک جمله، یک کار نیک، کافی است که روحیه یک نفر را زیر و رو کند و امید را به او بازگرداند.

همیشه از آدمهایی که در شرایط نابسامان، نور نشاط را در تو روشن میکنند سپاسگزار باش و خودت را هم به یکی از آنان تبدیل کن

مرا سفر به کجا می برد؟

کجا نشان قدم، ناتمام خواهد ماند

و بند کفش به انگشت های نرم فراغت

گشوده خواهد شد؟

کجاست جای رسیدن و پهن کردن یک فرش

و بی خیال نشستن...

وقتی یکی گرگ نیست
معنیش این نیست که گوسفنده... !

بیرون کردن آدم های منفی از زندگی ام،
به این معنا نیست که از آن ها متنفرم؛
بلکه به این معناست که
برای خودم احترام قائلم ...

اهل آرامش که شدی
شاد کردن دیگران بیشتر از شاد
بودن خودت به دلت می چسبد
و از این کار حس خوبی پیدا میکنی

در حیرتم از خلقت آب بادرخت همنشین شود، آنرا شکوفا میکند

به آتش خورد،خاموش میکند

به ناپاکی خوردتمیز میکند

ولی تنها بماند،گنداب میگردد

دل مانیز بسان آب است، باهم بودنهایمان را قدر بدانیم.

از تمامی سلاح‌های مرگبار و ویرانگری که تابه‌حال انسان قادر به ساخت آنها بوده است، از همه وحشتناک‌تر کلام می‌باشد.

خنجر و اسلحه‌های آتشین از خود ردپای خونین به‌جا می‌گذارند.

بمب‌ها هم ساختمان‌ها و جاده‌ها را ویران می‌کنند. اثر زهر و سم هم نیز سرانجام کشف و نمایان می‌شود.

اما کلام ویران‌کننده موفق به بیدار کردن بدی‌ها بدون هیچ اثر و ردپایی می‌شود.

عاقبت همه‌ی ما
زیر این خاک
آرام خواهیم گرفت
ما که روی آن
دمی به یکدیگر
مجال آرامش نداده بودیم